Tελευταία παράσταση του φετινού Πρωταθλήματος Αναβάσεων στην Πιτίτσα, τη γνωστή διαδρομή της Πάτρας,
Η Βάσω Κουρτίδου πίσω από το τιμόνι του ασημί Toyota Yaris της δεν συμμετείχε απλώς, αλλά “έγραψε” μια καλή επίδοση και αποχαιρέτησε τη φετινή χρονιά με ένα κύπελλο.
Αυτές ήταν οι εντυπώσεις της από τον αγώνα:
«Παρασκευή απογευματάκι αφήνουμε το γραφείο και τα όποια προβλήματά μας πίσω και με απίστευτο κέφι και όρεξη παίρνουμε μαζί μας πολλά πολλά racing dreams που μας συντρόφευσαν τα τελευταία βράδια και ξεκινάμε!
Ένα γρήγορο “γεια” στον μηχανικό και στα μέλη της ομάδας, ένα φιλί τεράστιο στο μωρό κρυφά (αν και τα σημάδια από κραγιόν είναι παντού πάνω του), του ψιθυρίζω ότι το περιμένω κάτω με τρελή λαχτάρα να περάσουμε καλά τα δυο μας και πάλι!
Η κίνηση στην Εθνική Οδό για την Πάτρα δεν με πτοεί, τίποτα δεν μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση, το κέφι, την προσμονή...
Φτάνουμε στην Πιτίτσα όταν πια σχεδόν κοντεύει να νυχτώσει, αλλά ένα δυο περασματάκια τα προλαβαίνουμε, σκέφτομαι... Αργά το βράδυ φτάνει σύσσωμη η ομάδα της Padieras Autorace που μας συντροφεύει εδώ και πολλά χρόνια. Αξία και σχέση ανεκτίμητη! Σταμάτης Παντιέρας! Μηχανικός, δάσκαλος, φίλος, πάντα δίπλα μου στα καλά και τα άσχημα. Έξω, παρεούλα, φαγητό, καλή ψυχολογία και πλέον ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Σάββατο πρωί φτάνω στο service, έτοιμα στημένα όλα και με περιμένουν. Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι με περιτριγυρίζει λίγο πριν από την εκκίνηση. Όσα χρόνια και να περάσουν, πάντα εκεί θα είναι τελικά... Μέχρι να σηκωθεί η σημαία. Η ώρα να δεθούμε στο μπακετάκι μας έφτασε! Πρώτο σκέλος, ωστόσο η σκέψη ότι το πρώτο πατημένο κομμάτι πρέπει να το περάσω χωρίς να σηκώσω πουθενά κλονίζεται λίγο γιατί γλιστράμε στην πρώτη δεξιά άτσαλα (χμμμ, αυτό δεν το είχαμε υπολογίσει, σκέφτομαι). Ψάχνομαι πολύ στα δοκιμαστικά, αλλιώς στη θεωρία αλλιώς στην πράξη. Το αμαξάκι απίστευτο, άρτια προετοιμασμένο, η οδηγός μάς τα χαλάει...
Σάββατο βράδυ... Επιτακτική η ανάγκη του δάσκαλου (αν και μας τα «χώνει» συνήθως, υπερπολύτιμη όμως η βοήθειά του). Θα κάνεις αυτό εκεί, δεν θα κάνεις αυτό εκεί, κι έχεις δύο δεύτερα έτσι απλά. Τα σκέφτομαι, τα δουλεύω ίσως και όλο το βράδυ.
Κυριακή πρωί, πεισμωμένη όσο δεν πάει, το κεφάλι κάτω, συγκέντρωση και follow the rules! Εκκίνηση πρώτου σκέλους, στα μισά σχεδόν κόκκινη σημαία! (Όχι, να πάρει η ευχή, σκέφτομαι, από τη μία είχαμε πάει τόσο καλά μέχρι εκεί, από την άλλη όμως η πίκρα του συναθλητή μας που έμεινε μπροστά μας μεγαλύτερη, οπότε όχι γκρίνιες). Πίσω στο service, αναβρασμός στην ομάδα, τακάρουν απίστευτα γρήγορα για κουβερτούλες να μην κρυώσουν τα λαστιχάκια μας.
Πάμε ξανά! Συγκεντρωμένη, ψύχραιμη, γεμάτη πείσμα. Βγαίνουν σε όλα οι οδηγίες, άντε και με λίγο σφίξιμο τα περάσαμε κι εκείνα που μας φόβιζαν λίγο. Απότομο ξεκόλλημα στην τελευταία αριστερή στροφή και φλερτάρουμε άσχημα με τον τοίχο. Χάνουμε χρόνο αλλά τερματίζουμε! Και πέντε δευτερόλεπτα κάτω! Απίθανος ο χρόνος, τρέμουν τα χεράκια στον τερματισμό αλλά έχω περάσει απίστευτα!
Αυτό το μοναδικό συναίσθημα, αυτό που ήθελα το πήρα, σκέφτομαι. Σίγουρα μας ενθουσιάζει ο καλός χρόνος, σίγουρα το να κάνεις πρώτο χρόνο στο σπλιτ του αγώνα ανάμεσα σε πολύ πολύ δυνατούς συναθλητές σου, που σέβεσαι και εκτιμάς, λέει πολλά. Σου ανταμείβει την προσπάθειά σου.
Τρέξε και ευχαρίστησε τον εαυτό σου, κανέναν άλλον, άκουσα τον μηχανικό να μου λέει πριν από το “go”. Πόσο δίκιο είχε τελικά...
Ολοκληρώνουμε την προσπάθεια και γυρίζουμε πίσω με μια τρίτη θέση στην κατηγορία μας, γεμάτοι συγκινήσεις για ακόμα μία φορά, αλλά και με μια λανθάνουσα μελαγχολία. Τέλος για φέτος, σκέφτομαι. Τώρα περιμένουμε τη νέα χρονιά!
Βλέπω το Yaris, δεν κρατιέμαι, ένα ακόμα φιλί στον ασημένιο έρωτά μου, πριν σκεπαστεί. Πέρασα πολύ όμορφα μαζί του…»
